הקצב מסוריה

נפילת אסד לאחרונה בסוריה התקבלה בשתיקה ניכרת מצד מדינות ערב אחרות, מה שמשקף מגמה עקבית לאורך השנים. נראה שיש דפוס חוזר של אהדה לדיקטטורים שלמרות אכזריותם, נתפסים כמיטיבים עם עמם. דבר זה התברר עם דמויות כמו סדאם חוסיין בעיראק, קדאפי בלוב, מובארק במצרים וכעת אסד.

צילום: רויטרס

מה שמטריד במיוחד הוא התמיכה שמנהיגים אלו מקבלים מחלק מהערבים בישראל. למרות שהם חיים כאן ברווחה כלכלית ובביטחון אישי, הם ממשיכים להלל את אלו שביצעו זוועות נגד אזרחיהם.

מדאיג לחשוב שישנם אנשי מקצוע במגזר הערבי - פקידים, רופאים, עורכי דין - שייתכן ואינם מעריכים במלואם את הזכויות וההזדמנויות שמעניקה מדינת ישראל. דבר זה מעלה שאלות לגבי נאמנותם ומחויבותם למדינה שנתנה להם כל כך הרבה.

ברור שאזרחות צריכה לבוא עם נאמנות מוחלטת. מי שלא לומד להעריך ולכבד את המדינה בה הוא חי, לא אמור להיות זכאי לזכויות שהיא מעניקה. הגיע הזמן לטפל בנושא זה ולהבטיח שהנאמנות היא דרישה בסיסית לאזרחות.

سقوط الأسد في سوريا مؤخرًا قوبل بصمت ملحوظ من الدول العربية الأخرى، مما يعكس اتجاهًا متكررًا على مر السنين. يبدو أن هناك نمطًا متكررًا من التعاطف مع الطغاة الذين، على الرغم من قسوتهم، يُنظر إليهم كمحسنين لشعوبهم. كان هذا واضحًا مع شخصيات مثل صدام حسين في العراق، القذافي في ليبيا، مبارك في مصر، والآن الأسد.

ما يثير القلق بشكل خاص هو الدعم الذي يتلقاه هؤلاء القادة من بعض العرب في إسرائيل. على الرغم من أنهم يعيشون هنا في رخاء اقتصادي وأمن شخصي، فإنهم يواصلون تمجيد أولئك الذين ارتكبوا فظائع ضد مواطنيهم.

إنه لأمر مقلق أن نفكر أن هناك مهنيين في القطاع العربي - مسؤولين، أطباء، محامين - قد لا يقدرون بالكامل الحقوق والفرص التي تمنحها دولة إسرائيل. هذا يثير تساؤلات حول ولائهم والتزامهم تجاه البلد الذي منحهم الكثير.

من الواضح أن الجنسية يجب أن تأتي مع الولاء المطلق. أولئك الذين لا يتعلمون تقدير واحترام البلد الذي يعيشون فيه يجب ألا يكونوا مؤهلين للحقوق التي يقدمها. حان الوقت لمعالجة هذه القضية والتأكد من أن الولاء هو شرط أساسي للجنسية.